Laatste dagen

7-9-2017

Karibu (welkom) mzungus,

Dit is alweer de laatste blog vanuit Kenia. Momenteel verblijven we in een prachtig hotel. We hadden besloten onze laatste drie dagen hier door te brengen om nog even te ontspannen. Het is hier prachtig, bijna sprookjesachtig. De kamer is groot en mooi en heeft als hoogtepunt een douche met warm water! Vanuit het zwembad heb je uitzicht over de zee en aan de overkant van de straat zitten allemaal kleine winkeltjes. De mensen hier zijn allemaal super aardig, iedereen weet graag hoe het met je gaat en of alles naar wens is.

Voordat we hier heen gingen hadden we nog twee dagen op het project te gaan. En wat voor dagen!! Ik heb genoten.

Maandag ochtend vertrokken we iets later dan gepland, omdat de bus te laat kwam, naar het Haller park in Mombasa met 31 kinderen en 2 docenten. Het was passen en meten om in de bus te passen, dus werden Marit en ik ook gebruikt als stoel, bed en kussen hihi. De reis nam zo'n 2 uur in beslag, omdat we ook met de pont over moesten. Het grootste deel van de kinderen had Blessed Camp nog nooit verlaten, dus de verbazing begon al na 1 kilometer rijden. De kinderen genoten van alles wat ze zagen, van winkeltjes tot hoge gebouwen tot de boot. De dierentuin was kleiner dan wij hadden verwacht, maar de kinderen vonden het geweldig. Ze hadden giraffen die je kon voeren, nijlpaarden, aapjes, slangen, reuze schildpadden en vissen. We werden begeleid door iemand van het park die de kinderen van alles vertelde over de dieren, in Swahili.. Na een lekkere lunch: chapati met bonen begonnen we aan de terugweg, met onderweg een korte stop voor flesjes water en sinaasappels. Het merendeel van de kinderen besloot nog even een dutje te doen en wij werden dankbaar gebruikt om tegenaan te hangen. Het was een super geslaagde dag! En ik ben dan ook iedereen die dit mede mogelijk heeft gemaakt super dankbaar!

's Avonds hebben we ons gastgezin mee uit eten genomen om ze te bedanken voor de leuke tijd. Zij hadden een restaurantje gekozen waar we met de tuk tuk heen gingen. Volgens mij komen daar alleen locals. Het was super rustig, je kon kiezen uit vis of kip, wat vervolgens achter een gordijn op kolen wordt bereid. De kok gebruikte een zaklamp om te kunnen zien, het was dus geen hoogstandje, maar wel erg gezellig! Zo maak je nog eens wat mee.

Dinsdagochtend hebben we nog op school geholpen. Voor de pauze deden we onder andere Engels en wiskunde. Na de pauze hebben we met de oudere kindjes spelletjes, zoals twister en mens-erger-je-niet, gespeeld. Daarna hadden we een afspraak met Peter, die vertelde dat de aangeschafte medicatie al dankbaar in gebruik is. Daarna gingen we voedsel uitdelen in het dorp. Elke familie kreeg 2 kilo sifted maize meal. Dit werd erg dankbaar ontvangen. De kindjes van het hele dorp verzamelden zich en hielpen ons met uitdelen of liepen gewoon gezellig mee. Er us nog zo'n 30 kilo over, deze gaat Peter over een tijdje weer uitdelen aan de families die zelf helemaal geen geld en dus geen eten hebben.

Het afscheid ging gepaard met mooie woorden: The short time you were staying here, you left a mark in our hart.

Daarna zijn we dus vertrokken naar het hotel, Swahili beach. Woensdag ochtend zijn we nog met Leonard twee kindjes uit Blessed Camp met een beperking naar school van brengen. School begon vorige week maandag, maar hier is het schijnbaar normaal om pas in de loop van de week weer naar school te komen, deze kinderen waren door omstandigheden (nationale feestdag en problemen met stroom op school) aan de late kant, maar ook daar was geen probleem. We brachten een meisje naar een school voor dove mensen. Wat ik wist, is dat gebarentaal per land verschilt. Ik verbaasde me er wel over dat ook het alfabet anders is. Dat was ingewikkeld. We kregen uitleg over de school en een rondleiding. Daarna brachten we een jongen naar een school voor kinderen met een mental challenge, ook hier kregen we uitgebreide uitleg over de visie. Die er vooral op neer kwam dat ze kijken naar het individu en iedereen mag zijn wie ze zijn. Mooie insteek! Daarna gingen we met het openbaar vervoer weer richting het hotel. Daarvoor namen we 2 matatu's en een tuk tuk.

Morgen om 16.00 uur Keniaanse tijd vertrekken wij richting het vliegveld. Zaterdag ochtend komen we dan weer thuis aan, klaar voor een nieuwe uitdaging, een nieuwe baan!

Asante sana (heel erg bedankt) voor het meelezen en alle lieve reacties en nog een extra bedankje aan alle lieve mensen die het mogelijk hebben gemaakt dat we hier zo'n mooie dingen hebben kunnen doen, in de vorm van geld en/of speelgoed en support! Jullie zijn fantastisch!

Tot snel.

Liefs Lisa

Blessed Camp

3-9-2017

Lieve allemaal,

Het is weer even geleden, dus tijd voor een update. Dat doe ik vanaf een plek waar ik een week geleden wat paniek ervaarde bij aankomst en waarvan ik kort bang was dat het niet goed zou komen. Maar hier zit ik, het is goedgekomen. Omdat het zondag is, wordt er voor het huis druk gespeeld door de kindjes uit de buurt. Maar laten we bij het begin beginnen.

Maandag vertrokken we vanaf het safaripark naar Msambwenie, waar Blessed Camp ligt. Onderweg stopte we bij een Masai familie.

De Masai is een stam in Kenia. Zij zien er kenmerkend uit, doordat ze vaak alleen gekleed zijn in fel gekleurde doeken, vastgebonden met een riem. Daarnaast hebben zij op hun gezicht één of meerdere brandmerken, waarmee zichtbaar is bij welke familie ze horen. De oudste man van de familie die wij bezochten was 98 jaar oud, had 11 vrouwen en 28 kinderen. De jongen die ons rondleidde vertelde dat je geen echte man bent met minder dan 3 vrouwen. Ook vertelde hij dat families maximaal 6 jaar op een plek wonen, daarom zijn de huizen, die gebouwd worden door vrouwen met koeienpoep, klein. De mannen mogen vooral relaxen en af en toe jagen. Als een Masai jongen nog lang haar heeft, betekent dat dat hij nog "man" moet worden. Dit doen ze door 3 maanden te jagen, vroeger gebeurde dit door een leeuw te doden, maar dat mag niet meer omdat er dan geen leeuwen over zouden blijven. Als ze daarvan terug komen, mogen ze trouwen, de vrouw wordt gekozen door de ouders. Tijdens de rondleiding hebben we vuur gemaakt met olifantenpoep en is er traditioneel voor ons gedanst.

Onderweg naar Msambweni, wat in de zuidkust ligt, moesten we met een pont overvaren, daar werd me nog de liefde verklaard. Het argument dat ik hier niet wilde wonen hielp niet, want hij ging gerust mee naar Nederland. Haha oeps! Na de oversteek werd het land steeds groener, echt prachtig!

De aankomst bij het gastgezin, was zoals gezegd voor ons beide heftig. Voor mijn gevoel hadden we al kilometers, misschien wel 20, gereden zonder iets anders dan mooie natuur tegen te komen. Toen reden we een echt Afrikaans dorp in. Met vrij simpele huizen en veel leven op straat, die niet verhard is. Ik besef me nu dat dit de eerste keer is dat ik bij het verblijf in Afrika aan kom terwijl het licht is, waardoor details beter opvallen. Daarnaast waren we moe en leek het in niks op plekken waar we eerder hebben verbleven. Die plekken waren steeds beveiligd. Het is natuurlijk fijn dat dat niet niet nodig is! Wat kun je je toch soms op het eerste gezicht vergissen, het is hier prachtig. En het gastgezin is super! Inmiddels heb ik het hier dan ook goed naar mijn zin. Ik geniet van het Afrikaanse leven. Omdat dit wel onze vakantie is, hebben we besloten de laatste paar dagen nog even te gaan ontspannen in een hotel. Dit was een moeilijke keus, maar uiteindelijk het beste gebleken.

Blessed Camp is in 2002 opgericht door Peter. De mensen die er leven, leefden er daarvoor ook al, maar toen heette het "rejected". De mensen die hier wonen, zijn afgestoten door de samenleving omdat zij of hun familie leden lepra hebben (gehad). Veel mensen missen daardoor ledematen. Blessed Camp beschikt over een school met 3 klassen (3 niveaus) met helaas maar 2 docenten, een speeltuin, een kerk, een atelier waar mensen leren naaien, een akker en een huisarts. Voeding en medicatie zijn de grootste tekorten in het dorp.

Dinsdag, woensdag en donderdag hebben we op school ondersteund en activiteiten georganiseerd zoals knutselen en schminken. Dat schminken bleek nog lastig, want een van de leerlingen had iedereen (in Swahili) verteld dat de schmink er niet met af zou gaan en dat dat in de moskee niet geaccepteerd zou worden. Dus als ze eenmaal geschminkt waren, gingen ze zich gelijk wassen. Dit moet in het vervolg dus iets beter uitgelegd worden haha. Wat we hier merken, is dat een aantal hele kleine kindjes ons een beetje eng vind. De wat oudere kindjes denken dat onze huid afgeeft. Ze wrijven erover en kijken daarna teleurgesteld naar hun handen. Want daar zit dan natuurlijk geen "blank" op.

In onze vrije middagen en avonden hebben we genoten van prachtige plekken om te zwemmen en om te eten. Op 20 minuten lopen ben je bij Mbuyu beach met zwembad en in een half uurtje rijden heb je mooie hotels in Diani. We hebben gegeten in een grot! En ergens wat verder weg, Shimba hills, met een adembenemend uitzicht. Onderweg is het wel oppassen voor overstekende koeien, apen en geiten. Maarja dat houdt het spannend.

Vandaag zijn we naar Wasini Island geweest. Hier hebben we gevaren, dolfijnen gezien en gesnorkeld. Zelfs ik inderdaad! Het was spannend, maar ik was bang er anders spijt van te krijgen. Het was prachtig! Dit uitje is afgesloten met een heerlijke lunch bestaande uit een hele vis, kreeft en een krabbenpoot. Genieten!

Omdat we van het gesponsorde geld nog veel over hadden, gaan we nog wat mooie dingen doen. Zo gaan we morgen met de hele school (40 kinderen) naar de dierentuin. Sommige hebben nog nooit dieren in het echt gezien. Toen ik een foto van een zebra liet zien, schreeuwden zij: Giraffe!! Dinsdag gaan we dan nog eten uitdelen aan hen die helemaal geen eten hebben. Ook hebben we medicijnen gekocht, die volgens de arts hard nodig waren.

Wij genieten nog even verder van de laatste dagen hier!

Liefs, Lisa

Safari

27-8-2017

Hoi allemaal!

Momenteel breekt het eind van onze tweede dag safari aan. We zijn gisteren om 7.00 opgehaald en na afscheid te hebben genomen van het gastgezin, zijn we begonnen aan een 3 uur durende reis naar Tsavo east, het safari park. Bij vertrek oogt Kenia (gedroogd) groen/ bruin. Hoe verder we komen hoe roder de grond wordt. Veel wegen zijn in de maak, dus moesten we gebruik maken van alternatieve wegen (lees: wegen met héél veel hobbels).

Na de lange tocht en een korte pauze, gingen we Tsavo east binnen. Tsavo is qua oppervlakte groter dan Nederland! Wel is het erg droog, waardoor er weinig groen en dus voedsel voor de dieren is. We hebben in verschillende game drives, 4 verdeeld over 2 dagen, veel gezien. Olifanten en zebra's zijn het best vertegenwoordigd. Maar we zagen onder andere ook leeuwen, luipaarden, buffels, giraffen en nog veel meer! In de auto hangt een soort radio, zodat alle gidsen elkaar op de hoogte kunnen brengen als er iets moois te zien is. Als er dus een mededeling komt dat er een leeuw is gezien, gaat iedereen daar vol gas heen! We hebben echt geluk gehad, want we kwamen iedere keer op tijd aan. Soms kwamen er wel 25 andere busjes.

Gisterenavond hebben we heerlijk geborreld terwijl iedereen direct na het eten naar bed ging. Na een tijdje schoof de eigenaar aan en vertelde ons leuke verhalen. Zo woont er een luipaard in de berg waar dit prachtige ressort op staat die soms nog wel eens een kijkje wil komen nemen. Gelukkig wordt het hier 's nachts bewaakt door vier honden en twee mannen van een masai stam met speren.

Relaxen aan het zwembad met een mooi uitzicht is ook een goede mogelijkheid hier. Al willen de bavianen maar wat graag je tassen stelen. Vanmiddag was ik daar alleen en moesten er twee bavianen weggejaagd worden, omdat ze me in de gaten bleven houden, is de medewerker er bij blijven zitten om ze op afstand te houden, haha. Je maakt het mee hier!

Vanavond gaan we genieten van een lekker glaasje rosé dat speciaal voor mij is gekocht en morgen om 7 uur vertrekken we op een 3 uur durende game drive om deze af te sluiten met een bezoek aan een Masai stam en dan door te rijden naar onze volgende en laatste verblijfplaats, blessed camp aan de zuidkust.

Liefs, Lisa

APDK

25-8-2017

Jambo Mzungus!

Hoe gaat het met jullie? Het is hier nu 21.30 s avonds en al een behoorlijke tijd pikdonker! Het leuke aan het begin en het eind van de dag is dat de apen dan met z'n allen te voorschijn komen.

Dit is onze laatste avond bij ons huidige gastgezin. Wat ook betekent dat we inmiddels 5 dagen hebben gewerkt op het eerste project, APDK. APDK is een revalidatie centrum voor kinderen tussen 6 en 18 jaar met een lichamelijke beperking. Er komen hier twee soorten patiënten, inside en outside patiënts.

Outside patiënts zijn jonge kinderen die met hun moeder een paar keer per week de fysiotherapeut bezoeken. Veel voorkomende beperkingen zijn het hebben van een waterhoofd of klompvoetjes en het ontbreken van spieren in bepaalde lichaamsdelen. Maandagochtend hebben we bij deze therapie mee mogen kijken, alle kinderen kregen een massage die ons deed denken aan een fullbody bindweefsel massage. Het zag er pijnlijk uit en de meeste kindjes moesten dan ook huilen. Voor ons was dat best heftig om te zien, gelukkig konden de therapeuten toelichten waarom ze deden wat ze deden.

Inside patiënts verblijven meerdere maanden, soms zelf een paar jaar, intern bij APDK. Momenteel waren er ongeveer 30 kindjes. De meeste van hen hebben klompvoetjes, o-benen en/of problemen met de knieën en spieren. Vaak moeten zij geopereerd worden en worden de benen in het gips gezet, zodat het kan wennen aan de juiste houding. De kindjes hebben zowel 's ochtends als 's middags 1.5 uur groepstherapie. Daarnaast krijgen ze 's ochtends twee uur school en gaan ze 's middags na het dutje buiten spelen.

Deze week hebben wij deze kids wat leuke activiteiten aangeboden. Zowel wij als de kindjes en het personeel genoten. Dankzij al jullie lieve donaties!!

Maandag middag hebben we gepuzzeld, wat soms een hele uitdaging was die de kinderen graag aangingen.

Dinsdag hebben we vlaggenlijntjes geknutseld en de school en eetzaal versierd. Zelfs vandaag nog lieten de kinderen trots zien welke vlaggetjes zij gemaakt hadden! Het ziet er prachtig uit.

Woensdag was het tijd voor het hoogtepunt van de week en namen we alle kinderen en het personeel mee naar het strand, waar we genoten van het weer, het zand en water, een boottocht, een kameelritje en een heerlijke lunch met frietjes, kip en frisdrank. De kinderen waren zo enthousiast, ze zongen en lachten volop. Wat hebben we genoten van deze dag, het was geweldig!

Donderdag hebben we de teacher geholpen met een wiskunde les en zijn we zelf 's middags naar een hotel in Nyali gegaan waar we lekker hebben gegeten en gezwommen. Vanuit het zwembad hadden we een prachtig uitzicht over de zee! Net echt vakantie ?!

Vandaag hebben we gespeeld met knuffels, super om te zien hoe creatief de kinderen hiermee waren of juist de werkelijkheid probeerde na te bootsen. 's Middags hebben we geschminkt en met ballonnen gespeeld. Dat was een kleurrijke gebeurtenis. Ook werden we even met de neus op de feiten gedrukt. Een meisje dat op het project verbleef, zag haar moeder en was hier zo blij mee! Ik had de stiekeme hoop dat ze mee naar huis mocht, maar helaas. Haar moeder was gekomen, omdat ze morgen geopereerd moest worden. Ze stond dus nog in het begin van haar proces. Uiteraard wel erg fijn dat haar moeder er voor haar kon zijn. Ik hoop dat ze snel herstelt.

Natuurlijk hebben we ons zelf ook een paar keer getrakteerd op een lekker etentje. Mama Leah is ook een keer mee geweest en genoot met volle teugen!

Andere avonden waren we in ons gastgezin. Ze zijn hier erg gelovig dus er wordt elke avond voor ons gebeden en dit leidt soms ook tot interessante gesprekken.

Dankbaar dat we hier hebben mogen zijn, gaan we morgen verder met onze reis. Een wel met de: safari! We worden om 7 uur opgehaald. Spannend, maar zin in!

Lala salama

Liefs, Lisa

Kenia

20-08-2017

Kenia, het land waar mijn tweede grote reis naartoe gaat. Op het moment dat ik dit schrijf, zit ik voor het huis van mijn gastgezin waar een haan en een kip elkaar met veel lawaai achtervolgen.

Ik maak deze reis met Marit, die net al ik altijd al een keer een dergelijke reis had willen maken. Gezien ik op het moment van boeken nog thuis woonde, dacht ik, waarom niet nog een keer zo'n prachtige reis maken. In overleg met Ineke van Doingoood is een reis van 3 weken samengesteld die aan al onze wensen voldeed. Zo bezoeken we o.a. 2 projecten en gaan we op safari.

Gisteren, 19-8-2017, om 12.50 vertrokken we met het vliegtuig richting Nairobi, waar we moesten overstappen op een binnenlandse vlucht naar Mombasa. De vlucht is gelukkig goed verlopen en op het vliegveld van Mombasa stond onze chauffeur Bongo al op ons te wachten. Het was rustig op straat, niemand te zien. Wat het straatbeeld versoberde. Na een klein ritje in de auto kwamen we aan bij APDK, een revalidatie centrum voor kinderen met een beperking. Hier verblijven we de eerste week van onze reis. We slapen bij de eigenaresse van het project, mama Leah, en haar twee dochters. Marit en ik delen een slaapkamer met twee bedden en net iets te weinig plek voor onze 4 koffers. Haha.

Na een onrustige nacht met veel regen, vechtende poezen, apen en kippen, volgende een koude douche. Maar daar zijn er dankbaar voor gezien ze hier tot gisteren een paar weken zonder water hebben gezeten!

Bongo kwam ons om 10.00 uur ophalen voor een citytour van Mombasa, we zagen vamalles en aten onze eerste Keniaanse lunch. We kwamen langs en craft market, het strand, old town en fort Jezus. Fort Jezus is gebouwd door Portugezen, toevallig want in Portugal zijn Marit en ik ook bij Fort Jezus geweest.

Kenia tot nu toe verbaasd nog regelmatig, stiekem omdat ik natuurlijk ook wat vergelijkingsmateriaal heb. Zo wordt hier bijna geen gebruik gemaakt van de boda boda, maar des te meer van gemotoriseerde tuk tuks. De meerderheid van de mensen zijn vrolijk gekleed, veel kleur, leuke jurkjes, maar er zijn ook veel vrouwen die op hun ogen na het gehele lichaam bedekken. Er pas een paar keer jambo mzungu (hoi blanke) geroepen. Er staan luxe hotels langs de kust, en een paar meter verder bevindt je je in veel minder rijke buurden. Aan dit lijstje kan later vast nog veel worden toegevoegd.

Vanavond staat er niks op het programma, maar morgen gaan Marit en ik voor het eerst mee naar het project, waar woensdag het uitstapje naar het strand op de planning staat!

Liefs Lisa

Afscheid

Wat een gek idee om na drie weken van iedereen afscheid te nemen. Zeker niet de leukste momenten van de reis. Nadat Davy vrijdagavond, een uur te laat, opgehaald was door de taxi, zijn Britt, Jaella, Barbara en ik nog op stap geweest. Inge had ons een cocktailbar aangeraden, Big Mike's. Dus daar zijn we naartoe gegaan. Na een lekkere melon mojito cocktail en een pizza om te delen op het terras, hebben we de dansvloer opgezocht. Het was erg gezellig, iedereen danste met iedereen. Het was een top avond om de vakantie mee af te sluiten.

Banda island

Hoi allemaal,

Het laatste uitstapje van deze mooie reis zit er weer op. Afgelopen woensdag zijn we vertrokken naar Banda Island. Dit is een onderdeel van de Sesse eilanden. We moesten hier per boot naar toe en we hadden geluk, want we hadden een normale boot, dus we konden gewoon op een bankje zitten in plaats van op een zak posho. Omdat de boot een stukje in het water lag, moesten we naar de boot getild worden. De meiden werden gedragen, de mannen moesten op de schouders. Een ervaring opzich! De boottocht duurde zo'n drie uur en is prima verlopen. Op Banda heb je een klein resort aan de ene kant van het eiland en een dorpje waar zo'n 400 mensen wonen aan de andere kant van het eiland (20 minuten lopen).

Iedereen was meteen onder de indruk toen we aankwamen. Het was zo mooi, bijzonder.

Het resort bestaat uit twee cabins, kleine huisjes waarin bedden staan. Twee tenten. Zowel de cabins als de tenten staan slecht een paar meter van lake Victoria vandaan. Een toilet gebouw waar douche gordijnen als deur hangen. Een kasteel waar eventueel apparatuur opgeladen kan worden en waar je een mooi uitzicht hebt. Er is een gebouw waar de maaltijden worden geserveerd en er is een buiten douche. Die douche is een hoogtepunt van het eiland opzich. De douche wordt afgeschermd door bamboe. Je moet er wel even voor werken, maar dan heb je een heerlijke warme douche. Je moet namelijk een kan vullen met warm water, dat opgewarmd wordt in een ton met vuur eronder, aanvullen met koud water re dan de kan omhoog trekken. Ik heb nog nooit met zo'n mooi uitzicht kunnen douchen, wauw!

Voor de huisjes hangen hangmatten en op het strand staan wat plastic stoelen, waar je heerlijk kunt genieten van het uitzicht en het mooie weer. Banda island is niet luxe, maar wel super mooi! Je gaat terug naar de basis, expeditie robinson, maar dan ietsje luxer. Een hele leuke ervaring!

Naast veel moois, heb je hier ook veel dieren. Spinnen, vliegen, vogels, gekko's, ratten, honden en wij hebben ze niet gezien, maar je hebt hier ook een hippo en slangen. 's Avonds als het donker is, verzamelen héél veel vliegen zich rondom lichtpunten en dus voor onze cabins.

Woensdag hebben we het vooral rustig aan gedaan. In de avond hebben we lekker bij het kampvuur gekletst en wat lekkers gedronken. Nog een hoogtepuntje, een lekker flesje rosé. Wat uitzonderlijk is, want dat heb ik in drie weken tijd nog niet eerder getroffen. Het was echt gezellig. 's Nachts heeft het flink geonweerd, dat heeft dan ook wel weer wat.

Donderdag hebben we tot de lunch lekker een boekje gelezen aan het strand. Na de lunch gingen we met de speedboot varen. Jaella en ik lagen lekker voorin, wat is dat toch genieten. Na een klein half uurtje kwamen we aan op een eiland waar een weeshuis zit waar in de toekomst misschien vrijwilligers naartoe zouden kunnen. Het was duidelijk dat hier niet vaak mzungu's komen, want een aantal kindjes begonnen meteen te huilen. Hierna zijn we door gevaren naar een wit strand, met mega helder water, waar we allemaal een duik konden nemen. Op de terug weg hebben Barbara en Inge gewaterskied en Davy en Inge hebben gewakeboard. Al met al was dit een leuk en geslaagd dagje uit.

Na het douchen, hebben we lekker gegeten en ons daarna voor het kampvuur gesetteld. Waarna voor iedereen de laatste nacht op Banda, en voor Davy de laatste nacht van de vakantie een feit was.

Vandaag, vrijdag, hebben Jaella, Inge, ik en Andrew een wandeling gemaakt naar het dorpje. De wandeling begon tussen bomen en onder hele grote spinnenwebben met grote spinnen erin en vervolgde zich over een smal paadje met takken en bosjes aan de zijkanten. Dus met zwarte onderbenen kwamen we aan in het dorpje waar Nora, de vriendin van Andrew, les gaf op een soort schooltje. Hier hebben we even meegekregen. Daarna zijn we door het dorpje gelopen, waar we handen tekort kwamen om alle kindjes een handje te kunnen geven. De oplossing: drie kinderen per hand. Met de speedboot zijn we terug gegaan en na een lekkere lunch kwam de taxi, oftewel de boot, ons ophalen om terug te gaan naar Entebbe en vanuit daar naar Kampala.

Bij aankomst in Entebbe kwamen er meteen een heel aantal mannen naar de boot gerend, misschien wel 20. Iedereen wilde ons en onze bagage uit de boot tillen. Je moest zorgen dat je dezelfde drager had voor je koffers en jezelf. Dat was een hele uitdaging, want iedereen wilde je helpen en trokken dus aan jezelf en je bagage. Weer een bizarre, maar erg leuke ervaring!

Tot het volgende en laatste blog in Nederland!

Zondag en de laatste werkdagen

Goedemiddag, daar zijn we weer. Na 3 intensieve dagen jullie weer even op de hoogte brengen van onze ervaringen. Zondag hadden we nog 1 vrije dag dus hebben Jaella en Lisa er een relaxdagje van gemaakt. Lunchen, zwembad en een massage. (Lisa vond de massage iets minder omdat het kietelde en Jaella vond het wat ongemakkelijk omdat ze met haar benen wijd moest gaan liggen, maar al met al was het heerlijk)

Ik en Barbara hadden een iets moeizamere, maar hele toffe dag. We zijn wezen mountainbiken door de jungle en wat kleine dorpjes.. We werden 's ochtends om 07:45 opgehaald door Inge en werden door haar naar een hostel gebracht waar we samen met James, onze begeleider van die dag, de rit zouden starten. James was een hele aardige, sociale en behulpzame man die ons veel mooie dingen over het gebied kon vertellen.

Eerst moesten we overvaren over Lake Victoria en daarna kon het echte werk beginnen. Het was een route met veel heuvels en afdalingen en we reden door verschillende dorpjes heen waar dan alle kinderen naar de weg rende om naar ons te kunnen zwaaien en Mzungu (blanke) te roepen. Heel bijzonder! Halverwege de route werd het steeds krapper en kwamen we in de jungle. Het was eigenlijk niet te doen fietsend dus hebben we wat stukken gelopen. Ook niet zonder gevaar want ineens vanuit het niks schreeuwde James 'WOW watch out!'. Nou als een begeleider dat roept is er echt iets aan de hand en dat klopte wel. Voor onze neus stak er een super dikke lange zwart/groen gekleurde slang over. Heel bizar. Dus even gewacht en toen snel verder gefietst. De jungle was ongeveer een uur fietsen/lopen. Daarna kwamen we weer op 'normale' wegen.

Na een aantal uur gefietst te hebben zijn we even gestopt in een dorpje om wat te drinken. Opzich niks bijzonders tot er een aantal kleine kinderen bij ons kwamen zitten. Hele lieve kinderen en na een aantal minuten kwam ook de moeder van 1 van de kinderen erbij zitten. Na een kort gesprek kwam al snel de vraag of we het niet leuk vonden om haar dochter te adopteren. Eerst dacht ik dat het een grap was maar ze meende het serieus. Die mensen willen natuurlijk een goede toekomst voor hun kinderen en hopen dan dat hun dochter op latere leeftijd weer terug komt met een goede opleiding in de pocket. Ik heb het maar op een grappige manier afgewimpeld door te zeggen dat ik geen kinderstoeltje op de fiets had dus dat werd lastig.

Daarna hebben we nog een uurtje gefietst en kwamen we uitgeput maar voldaan bij de boot aan om vervolgens nog even lekker te eten en bij het zwembad op dat hostel waar we gestart waren een cocktail te pakken.

Maandag en dinsdag gingen we naar een school voor kinderen met een beperking. Dit kon vanalles zijn, zowel verstandelijk als lichamelijk. Ik, Lisa, had meteen toen we binnen kwamen een brok in mijn keel. Veel vergelijkingen met Nederland kwamen meteen naar boven. De school bestond uit verschillende gebouwen. Je had er leslokalen, dagbesteding en slaapzalen. Alles zag er best mooi uit in vergelijking met wat we tot nu toe hebben gezien.

De kinderen zijn allemaal heel zelfstandig en behulpzaam naar elkaar toe. Als kinderen in Nederland dezelfde lichamelijke beperking hebben, zouden ze al verschillende keren geopereerd zijn en krijgen ze verschillende hulpmiddelen aangeboden, zoals orthopedische schoenen, en zelfs dan bestaat de kans dat ze veel in een rolstoel zitten. Terwijl er hier kindjes rondlopen, op blote voetjes, waarvan ik me echt verbaas dat ze zelfstandig kunnen lopen en alle andere dingen die ze zelfstandig kunnen!

Waar ik meer moeite mee had, was de hygiëne. Gezien incontinentie materiaal hier veel te duur is, draagt niemand een luier. Dus kinderen die niet zelfstandig naar het toilet kunnen, laten het gewoon lopen. Wat zorgt voor natte, vieze kleding en een vieze lucht over het terrein.

Maandag hebben we eerst maskers en slingers gemaakt met een aantal kinderen. Iedereen was super enthousiast en wilde heel graag meedoen. Wat knap! Ook de kindjes zonder armen deden zonder problemen mee. Met hun voetjes maakten ze mooie maskers. Ze gebruikten stiften, lijm en veel meer en wilden het liefst geen hulp. Veel kindjes konden ons wel horen, maar konden zelf niet praten. Het valt me op dat ze allemaal wel heel sterk zijn in de non verbale communicatie. Dat vond ik heel fijn en goed om te zien.

's Middags zijn we met twaalf kindjes gaan zwemmen bij de universiteit van Kampala. Dit zwembad was niet zo mooi en schoon als het zwembad waar we zelf naar toe zijn geweest. Maar de kinderen genoten! En de studenten ook, want iedereen zat over het muurtje mee te kijken.

Vandaag, dinsdag, begonnen we 's ochtends met een soort snoezelactiviteit. Hier heet dat anders, maar die naam ben ik even vergeten. De activiteit duurde ongeveer een half uurtje per keer en was een op een met een kindje. Er waren verschillende voorwerpen waarmee we over de huid van het kind gingen van boven tot onder. Hierbij kun je denken aan ijsblokjes, een pannenlikker, massageolie, sponsjes en bellenblaas. Tussendoor werd er ook geknuffeld. Er stond rustgevende muziek op en na elk liedje wisselden we van voorwerp. Ik vond het persoonlijk een mooie activiteit. Er was ruimte voor ontspanning en interactie, zonder communicatie. De kinderen genoten en ik ook. We deden twee rondes. Daarna was het tijd voor de lunch. En we hadden geluk, want vandaag hadden ze rijst met bonen in plaats van posho met bonen. Wat dus best luxe blijkt te zijn.

Na de lunch hadden we sport en spel activiteiten georganiseerd, waaronder kegelen, bekertjes water overbrengen, ballen overgooien en overlopen met een lepel met een pingpong bal erop. De kinderen genoten. Zelfs de kindjes die niet konden lopen deden goed mee. Of door te rennen op hun knieën of op hun kont schuiven. Als dit niet mogelijk was werd de rolstoel geduwd door een ander kindje, zo behulpzaam. Helaas werden de activiteiten onderbroken door een fikse regenbui. Waardoor we met zijn allen moesten schuilen onder een klein afdak. Aan de ene kant van het afdak organiseerden we een snoephap activiteit, aan de andere kant konden ze ranja krijgen. Hierna zijn we terug gegaan naar ICU.

Op dit project hebben we veel moeten wachten, van te voren, tussendoor en naderhand. Voor Afrikanen is dit schijnbaar normaal, maar voor ons voelde het als tijdverspilling, zonde dus. Ook werden we best moe van het wachten.

Ondanks dat ben ik heel blij dat ik dit project gezien heb en wat kindjes heb mogen ontmoeten. Ik vond het interessant en leerzaam.

's Avonds ben ik, Lisa, met Jaella naar Acacia mall geweest. We gingen hier wat tussendoortjes inkopen om mee te nemen naar banda island. Eerst kwamen we iemand tegen die ons herkende van ambiance, waar we afgelopen vrijdag waren. Vervolgens moesten we voor een klein doosje boodschappen 300.000 shilling betalen. Dat is echt veel geld hier, ongeveer 75 euro. Wat blijkt, er stond een zak toffees op de bon voor 229.000 shilling, ruim 60 euro!! We hebben moeten praten als brugman om dit geld terug te krijgen, normaal krijg je namelijk een tegoed bon. Daarna zijn we samen gaan eten bij the bistro. Heerlijk gegeten en een hele gezellige avond gehad. Met als kers op de taart, een oude bekende die ons terug kon brengen naar ICU, Charlie King. Die ons allemaal heeft opgehaald van het vliegveld. Erg gezellig!

Afgelopen week hebben we de eerste twee boda ongelukken meegemaakt. Eerst reed de boda chauffeur van Barbara achterop de boda van Kim. En 's avonds reed mijn boda chauffeur recht op een andere boda en die kwam vast te zitten. Best spannend op een hele drukke straat. Gelukkig heeft niemand er iets aan overgehouden en durven we allemaal nog opnieuw achterop te stappen.

Wat we de vorige keer vergeten zijn op te schrijven, is dat we na de kookactiviteit in een huisje mochten kijken in een sloppenwijk. In dit huisje woonde een zieke moeder met haar twee eigen kinderen en twee kinderen die hun ouders zijn verloren. Het huisje was niet groter dan twee tweepersoonsbanken tegen elkaar aan. Hier kunnen geen vijf mensen wonen! Toch was het zo en ze waren zo gastvrij en vriendelijk. Het dak zat vol gaten, waardoor het in het huisje niet alleen heel heet, maar ook heel vochtig was. Dit raakte me. Heftig.

Al onze werkdagen zitten er inmiddels op. Morgen vertrekken we voor drie dagen naar Banda Island. Vrijdagavond komen we daar weer van terug. Wij slapen dan allemaal nog een nachtje in ICU. Kim en Britt zijn dan ook weer hier. Alleen Davy vliegt vrijdagavond weer naar huis, dus hij komt niet meer terug naar ICU en heeft dus de koffers al moeten pakken.

Wat vliegt de tijd!

Eerst nog even genieten.

Tuwone ne badayo (tot later)