Lisaaopreis.reismee.nl

Zondag en de laatste werkdagen

Goedemiddag, daar zijn we weer. Na 3 intensieve dagen jullie weer even op de hoogte brengen van onze ervaringen. Zondag hadden we nog 1 vrije dag dus hebben Jaella en Lisa er een relaxdagje van gemaakt. Lunchen, zwembad en een massage. (Lisa vond de massage iets minder omdat het kietelde en Jaella vond het wat ongemakkelijk omdat ze met haar benen wijd moest gaan liggen, maar al met al was het heerlijk)

Ik en Barbara hadden een iets moeizamere, maar hele toffe dag. We zijn wezen mountainbiken door de jungle en wat kleine dorpjes.. We werden 's ochtends om 07:45 opgehaald door Inge en werden door haar naar een hostel gebracht waar we samen met James, onze begeleider van die dag, de rit zouden starten. James was een hele aardige, sociale en behulpzame man die ons veel mooie dingen over het gebied kon vertellen.

Eerst moesten we overvaren over Lake Victoria en daarna kon het echte werk beginnen. Het was een route met veel heuvels en afdalingen en we reden door verschillende dorpjes heen waar dan alle kinderen naar de weg rende om naar ons te kunnen zwaaien en Mzungu (blanke) te roepen. Heel bijzonder! Halverwege de route werd het steeds krapper en kwamen we in de jungle. Het was eigenlijk niet te doen fietsend dus hebben we wat stukken gelopen. Ook niet zonder gevaar want ineens vanuit het niks schreeuwde James 'WOW watch out!'. Nou als een begeleider dat roept is er echt iets aan de hand en dat klopte wel. Voor onze neus stak er een super dikke lange zwart/groen gekleurde slang over. Heel bizar. Dus even gewacht en toen snel verder gefietst. De jungle was ongeveer een uur fietsen/lopen. Daarna kwamen we weer op 'normale' wegen.

Na een aantal uur gefietst te hebben zijn we even gestopt in een dorpje om wat te drinken. Opzich niks bijzonders tot er een aantal kleine kinderen bij ons kwamen zitten. Hele lieve kinderen en na een aantal minuten kwam ook de moeder van 1 van de kinderen erbij zitten. Na een kort gesprek kwam al snel de vraag of we het niet leuk vonden om haar dochter te adopteren. Eerst dacht ik dat het een grap was maar ze meende het serieus. Die mensen willen natuurlijk een goede toekomst voor hun kinderen en hopen dan dat hun dochter op latere leeftijd weer terug komt met een goede opleiding in de pocket. Ik heb het maar op een grappige manier afgewimpeld door te zeggen dat ik geen kinderstoeltje op de fiets had dus dat werd lastig.

Daarna hebben we nog een uurtje gefietst en kwamen we uitgeput maar voldaan bij de boot aan om vervolgens nog even lekker te eten en bij het zwembad op dat hostel waar we gestart waren een cocktail te pakken.

Maandag en dinsdag gingen we naar een school voor kinderen met een beperking. Dit kon vanalles zijn, zowel verstandelijk als lichamelijk. Ik, Lisa, had meteen toen we binnen kwamen een brok in mijn keel. Veel vergelijkingen met Nederland kwamen meteen naar boven. De school bestond uit verschillende gebouwen. Je had er leslokalen, dagbesteding en slaapzalen. Alles zag er best mooi uit in vergelijking met wat we tot nu toe hebben gezien.

De kinderen zijn allemaal heel zelfstandig en behulpzaam naar elkaar toe. Als kinderen in Nederland dezelfde lichamelijke beperking hebben, zouden ze al verschillende keren geopereerd zijn en krijgen ze verschillende hulpmiddelen aangeboden, zoals orthopedische schoenen, en zelfs dan bestaat de kans dat ze veel in een rolstoel zitten. Terwijl er hier kindjes rondlopen, op blote voetjes, waarvan ik me echt verbaas dat ze zelfstandig kunnen lopen en alle andere dingen die ze zelfstandig kunnen!

Waar ik meer moeite mee had, was de hygiëne. Gezien incontinentie materiaal hier veel te duur is, draagt niemand een luier. Dus kinderen die niet zelfstandig naar het toilet kunnen, laten het gewoon lopen. Wat zorgt voor natte, vieze kleding en een vieze lucht over het terrein.

Maandag hebben we eerst maskers en slingers gemaakt met een aantal kinderen. Iedereen was super enthousiast en wilde heel graag meedoen. Wat knap! Ook de kindjes zonder armen deden zonder problemen mee. Met hun voetjes maakten ze mooie maskers. Ze gebruikten stiften, lijm en veel meer en wilden het liefst geen hulp. Veel kindjes konden ons wel horen, maar konden zelf niet praten. Het valt me op dat ze allemaal wel heel sterk zijn in de non verbale communicatie. Dat vond ik heel fijn en goed om te zien.

's Middags zijn we met twaalf kindjes gaan zwemmen bij de universiteit van Kampala. Dit zwembad was niet zo mooi en schoon als het zwembad waar we zelf naar toe zijn geweest. Maar de kinderen genoten! En de studenten ook, want iedereen zat over het muurtje mee te kijken.

Vandaag, dinsdag, begonnen we 's ochtends met een soort snoezelactiviteit. Hier heet dat anders, maar die naam ben ik even vergeten. De activiteit duurde ongeveer een half uurtje per keer en was een op een met een kindje. Er waren verschillende voorwerpen waarmee we over de huid van het kind gingen van boven tot onder. Hierbij kun je denken aan ijsblokjes, een pannenlikker, massageolie, sponsjes en bellenblaas. Tussendoor werd er ook geknuffeld. Er stond rustgevende muziek op en na elk liedje wisselden we van voorwerp. Ik vond het persoonlijk een mooie activiteit. Er was ruimte voor ontspanning en interactie, zonder communicatie. De kinderen genoten en ik ook. We deden twee rondes. Daarna was het tijd voor de lunch. En we hadden geluk, want vandaag hadden ze rijst met bonen in plaats van posho met bonen. Wat dus best luxe blijkt te zijn.

Na de lunch hadden we sport en spel activiteiten georganiseerd, waaronder kegelen, bekertjes water overbrengen, ballen overgooien en overlopen met een lepel met een pingpong bal erop. De kinderen genoten. Zelfs de kindjes die niet konden lopen deden goed mee. Of door te rennen op hun knieën of op hun kont schuiven. Als dit niet mogelijk was werd de rolstoel geduwd door een ander kindje, zo behulpzaam. Helaas werden de activiteiten onderbroken door een fikse regenbui. Waardoor we met zijn allen moesten schuilen onder een klein afdak. Aan de ene kant van het afdak organiseerden we een snoephap activiteit, aan de andere kant konden ze ranja krijgen. Hierna zijn we terug gegaan naar ICU.

Op dit project hebben we veel moeten wachten, van te voren, tussendoor en naderhand. Voor Afrikanen is dit schijnbaar normaal, maar voor ons voelde het als tijdverspilling, zonde dus. Ook werden we best moe van het wachten.

Ondanks dat ben ik heel blij dat ik dit project gezien heb en wat kindjes heb mogen ontmoeten. Ik vond het interessant en leerzaam.

's Avonds ben ik, Lisa, met Jaella naar Acacia mall geweest. We gingen hier wat tussendoortjes inkopen om mee te nemen naar banda island. Eerst kwamen we iemand tegen die ons herkende van ambiance, waar we afgelopen vrijdag waren. Vervolgens moesten we voor een klein doosje boodschappen 300.000 shilling betalen. Dat is echt veel geld hier, ongeveer 75 euro. Wat blijkt, er stond een zak toffees op de bon voor 229.000 shilling, ruim 60 euro!! We hebben moeten praten als brugman om dit geld terug te krijgen, normaal krijg je namelijk een tegoed bon. Daarna zijn we samen gaan eten bij the bistro. Heerlijk gegeten en een hele gezellige avond gehad. Met als kers op de taart, een oude bekende die ons terug kon brengen naar ICU, Charlie King. Die ons allemaal heeft opgehaald van het vliegveld. Erg gezellig!

Afgelopen week hebben we de eerste twee boda ongelukken meegemaakt. Eerst reed de boda chauffeur van Barbara achterop de boda van Kim. En 's avonds reed mijn boda chauffeur recht op een andere boda en die kwam vast te zitten. Best spannend op een hele drukke straat. Gelukkig heeft niemand er iets aan overgehouden en durven we allemaal nog opnieuw achterop te stappen.

Wat we de vorige keer vergeten zijn op te schrijven, is dat we na de kookactiviteit in een huisje mochten kijken in een sloppenwijk. In dit huisje woonde een zieke moeder met haar twee eigen kinderen en twee kinderen die hun ouders zijn verloren. Het huisje was niet groter dan twee tweepersoonsbanken tegen elkaar aan. Hier kunnen geen vijf mensen wonen! Toch was het zo en ze waren zo gastvrij en vriendelijk. Het dak zat vol gaten, waardoor het in het huisje niet alleen heel heet, maar ook heel vochtig was. Dit raakte me. Heftig.

Al onze werkdagen zitten er inmiddels op. Morgen vertrekken we voor drie dagen naar Banda Island. Vrijdagavond komen we daar weer van terug. Wij slapen dan allemaal nog een nachtje in ICU. Kim en Britt zijn dan ook weer hier. Alleen Davy vliegt vrijdagavond weer naar huis, dus hij komt niet meer terug naar ICU en heeft dus de koffers al moeten pakken.

Wat vliegt de tijd!

Eerst nog even genieten.

Tuwone ne badayo (tot later)

Reacties

Reacties

Bernice

Dat de tijd vliegt kun je idd wel zeggen!!
Maar wat een ervaringen, en goed dat je ziet hoe het er in een arm land aan toe gaat, en hoe gelukkig ook daar de kindjes zijn.

Geniet van de laatste dagen, ben benieuwd naar het laatste 'luxe' resort ha ha.

Tot snel weer!!

Tonnie oosterom

Weer bedankt voor het verslag, leuk om te lezen !
Genieten nog die laatste paar dagen !!!
Het is in Nederland mooi weer, 17/18 graden.

Oma

Lisa nu pas lees ik je verhaal van Zondag, geweldig wat je allemaal beleeft daar in Afrika, nog een week en dan is het weer voorbij maar wel met een ervaring rijker.
Liefs van ons Opa Oma.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Doingoood